Słuchaj Izraelu.

Najważniejszym przykazaniem, bramą do wszystkich przykazań jest przykazanie słuchania Pana Boga
www.wieczernik.oaza.pl/artykul/sluchaj-izraelu_id100

Każdy z nas miał katechetów czy wychowawców, rodziców czy babcie lub dziadków, którzy uczyli nas modlitwy. W pacierzu po dziesięciu Bożych przykazaniach, które należało odmówić, po wyznaniu wiary, były jeszcze dwa przykazania miłości: Będziesz miłował Pana Boga swego z całego serca, z całej duszy, że wszystkich sił swoich…
Niektórzy katecheci uczą w innej kolejności: najpierw dwóch przykazań miłości, potem dziesięć przykazań, a na końcu wyznania wiary. Jezus zapytany przez uczonego w piśmie o najważniejsze przykazanie nie odpowiada mu: „Pierwszym przykazaniem jest przykazanie miłości”, lecz odpowiada „Słuchaj, Izraelu…” (Mk 12,29–34).
Ewangelia Marka jest najstarszą Ewangelią. Jest spisaną przez Marka katechezą, którą w Rzymie głosił św. Piotr. Jest więc to najwcześniejsze świadectwo człowieka, który uczestniczył w tej rozmowie. I on właśnie przytacza słowa Jezusa: „Słuchaj, Izraelu…”
Ten fragment jest zarazem jedynym miejscem w Nowym Testamencie, gdzie zostaje wypowiedziane to słowo w trybie rozkazującym: słuchaj.
Słuchanie leży u podstaw miłości. Czy można kochać kogoś, kogo się nie zna? Zdecydowanie nie. Można mieć pozytywne emocje, można mieć postawę kochania ludzi, ale realnie kogoś można kochać, jeżeli się tę osobę pozna. Poznanie może być dla człowieka pomocą w miłowaniu, ale może być i przeszkodą. Bliższe poznanie ujawnia wady człowieka i wówczas trudniej jest okazywać miłość. Dlatego Boga trzeba poznać, aby powiedzieć, że nie jest to tylko miłość na zasadzie deklaracji. Miłowanie Boga ma się przekładać na działania, na postawy życiowe.
W jaki sposób poznać Pana Boga? Dzięki słuchaniu Bożego Słowa poznajemy, że Bóg jest jedyny i jakie są Jego wymagania wobec nas. Dlatego najważniejszym przykazaniem, bramą do wszystkich przykazań jest to przykazanie słuchania Pana Boga. Bo dopiero jeżeli słucham, jestem w stanie poznać inne Boże przykazania. Tylko postawa słuchania daje pewność, że właściwie usłyszę i będę wiedział, czego Pan Bóg naprawdę chce i kim rzeczywiście jest.
Wiemy doskonale, jak niebezpieczna dla relacji małżeńskiej, rodzinnej, przyjacielskiej jest sytuacja gdy ludzie przestają się słuchać. Wówczas ich drogi zaczynają się rozchodzić, przestają się rozumieć. Wiemy też jak trudna jest rozmowa, gdy ktoś w połowie zdania przerywa naszą wypowiedź i zaczyna sam mówić. Z takim człowiekiem nie chce się rozmawiać, ponieważ mówi tylko o swoich sprawach.
Takie doświadczenie musimy przenieść na relacje z Panem Bogiem, zobaczyć, że postawa słuchania daje nam wielkie możliwości, ale brak tej postawy może doprowadzić do tego, że będziemy poruszać się w świecie iluzji, fantazji albo własnych wyobrażeń o Panu Bogu.
Bóg mówi „Miłuj nieprzyjaciół”. Normalny człowiek raczej nie czuje potrzeby miłowania nieprzyjaciół, przeciwnie — zniszczenia, a przynajmniej izolacji od nich. Bóg jednak mówi „Miłuj nieprzyjaciół”. Postawa słuchania może wprowadzić człowieka w takie doświadczenie, w jakie sam by nie wszedł. Postawa słuchania może być czymś, co wyprowadza poza granice bezpieczeństwa, jakie stwarza tak zwany zdrowy rozsądek. Nie walczę, lecz modlę się za nieprzyjaciół, wprowadzam pokój lub nadstawiam drugi policzek. I dlatego postawa „Słuchaj Izraelu” jest jak brama, przez którą wchodzi się do Królestwa Bożego.

W Starym Testamencie poleceń „Słuchaj Izraelu” jest bardzo wiele. Najczęściej pojawiają się w Księdze Powtórzonego Prawa:

„A teraz, Izraelu, słuchaj praw i nakazów…” (Pwt 4,1)
„Zbliż się ty i słuchaj tego wszystkiego, co mówi Pan… (Pwt 5,27)
„Słuchaj, Izraelu, i pilnie tego przestrzegaj… (Pwt 6,3)
„Słuchaj, Izraelu, ty dzisiaj masz przejść przez Jordan…” (Pwt 9,1)
„Pilnie słuchaj i strzeż tego wszystkiego…” (Pwt 12,28)
„Słuchaj, Izraelu! Zaczynacie dzisiaj … (Pwt 20,3)
Słowo „Izrael” pojawia się nie w znaczeniu jednostkowej osoby, tylko w znaczeniu ludu Bożego — Izraela.

Do postawy słuchania wezwana jest wspólnota.
W Kościele takie słuchanie ma miejsce na soborze i podczas synodów. Również we wspólnotach zakonnych jest wiele sytuacji, gdzie mnisi gromadzą się na wspólne słuchanie Słowa Bożego. Jest czas słuchania w czasie każdej Mszy św. Jednak, niestety, istnieje możliwość przyjęcia postawy nie słuchania, ale postawy przeczekania. Niestety, i również w naszym powszechnym Kościele wiele rodzin które mają być Kościołami Domowymi, nie przyjęła jeszcze postawy słuchania: nie ma takiego momentu, kiedy rodzina gromadzi się by słuchać Słowa Bożego. Czasem dzieje się to w wieczór wigilijny. Ale jest to zdecydowanie za mało. Dobrze byłoby, gdyby przynajmniej raz w tygodniu rodzina gromadziła się na słuchanie Słowa — na przykład w sobotni wieczór, aby razem przeczytać sobie teksty z niedzieli.

Słowo Boże mówi także, że język Pana Boga jest uniwersalny, np.
„Słuchaj ziemio” (Jr 6, 19)
„Ziemio, ziemio, ziemio, słuchaj Słowa Pańskiego” (Jr 22, 29)
…